Zupa kukurydziana (+ przychodnia, miejsce spotkań)

Narzekałam wszystkim na to, że zima trzyma, warzyw coraz mniej (a jak są to drogie i obrzydliwe). No i stało się, w końcu zachorowałam.

Poszłam do lekarza i zrobiłam sobie bardzo rozgrzewającą zupę. Gardło nie pozwala mi wydobyć więcej niż 10 słów, więc diagnoza była szybka, a i w poczekalni było mało osób, bo taka pogoda zmusza do chorowania w zaciszu domowym.

Atmosfera wokół szanownych doktorów i innych ludzi w kitlach przypomniała mi, że dwa lata temu często trafiałam do różnych przychodni. I nie byle jakich, bo zazwyczaj zdrowia psychicznego. O tak! Tam to dopiero była impreza! I się spotykało osobistości!

Nieroby z depresją, którzy potrzebowali tylko renty na chorobę psychiczną (bo to super opcja. Na komisji nie mogą wykryć!) Większość użalała się nad swoim życiem i właśnie takich lubiłam najbardziej. Szczególnie pana, który pastwił się nad swoją rodziną i po trzydziestu latach odkrył, że to nie jego wina! Tylko mu się w mózgu poprzestawiało w dzieciństwie. Pan agresywnie żądał rozgrzeszenia i dostawał je, ale tylko od swojej terapeutki. Biedactwo…

Zabawnie też było z małolatami. Ale nie takimi jak ja, tylko tymi, w których jeszcze hormony buzowały. Dzieliłam ich na dwie grupy: agresywną i pasywną. Ci pierwszy rozpieprzali nos kolegom z klasy, a podczas sprawy sądowej bronili się zaburzeniami psychicznymi. Matki delikwentów w gorącej wodzie kąpanych, przyłaziły, spowiadały się i płakały już w poczekalni, bo "to w gruncie rzeczy dobre dzieci są".

Grupa „pasywna” była oblegana przez dziewczynki. Kilka lat temu nazywano by je emo. Smutne, skrzywdzone, niezrozumiane. Zazwyczaj z dobrych, katolickich rodzin. Możecie mówić, że ściemniam, ale naprawdę spotkałam laskę, której problemem było to, że rodzice zmuszali ją do chodzenia do kościoła. A ona nie wierzyła. I przez to miała myśli samobójcze.

Zdarzały się również osoby, które przychodziły, bo nie miały się komu wygadać. Byli wariaci z krwi i kości. Byli przyszli samobójcy, niedoszli mordercy.

Podobno widywano tez matki-wariatki, despotyczne, przyprowadzające swoje zdrowe dzieci (bo mają złe stopnie).

Przychodnia to taka mała diagnoza społeczeństwa. Aż dziwne, że socjologowie nie prowadza badań w takich miejscach.

A po wizycie u lekarza, po trudach społecznych w poczekalni, dobrze zjeść coś pożywnego!

Składniki na 2 porcje:

1/2 średniej cebuli

1 mały ząbek czosnku

1 duży ziemniak

50g selera naciowego

1 zielona papryka

2 łyżki oleju

1 szklanka rosołu

100g białej fasoli z puszki

200g kukurydzy z puszki

2 łyżki śmietany

szczypta soli i pieprzu

Cebulę i czosnek posiekać, poddusić na oleju (wszystko w dużym garnku). Ziemniaka pokroić w kostkę, paprykę i seler w paski.

Do cebuli dodać seler, paprykę i smażyć przez kilka minut. Po tym czasie wlać rosół, dodać fasolę i gotować przez 10 minut.

Dołożyć kukurydzę i gotować jeszcze przez 5 minut. Doprawić solą i pieprzem, rozlać do miseczek i podawać ze śmietanowym kleksem.

Przepis pochodzi z "Podróży kulinarnych" wydawanych przez "Rzeczpospolitą".

Zupa leci do akcji jednogarnkowej prowadzonej przez Kulinarne rozterki: