Kruche rogaliki z budyniem (jak szukać i nie znaleźć?)

Moje roztargnienie zaczęło się w podstawówce. Potrafiłam zostawić plecak w klasie zaaferowana zabawą na szkolnym podwórku i, jak gdyby nigdy nic, pomaszerować do domu. Bez plecaka, oczywiście. Jeżeli nikt nie zauważył, potrafiłam sobie przypomnieć o braku tornistra dopiero wieczorem, kiedy mama męczyła mnie, żebym pokazała zeszyt.

W gimnazjum zostawiałam kosmetyczki i właściwie to był jedyny powód, dzięki któremu nie chodziłam wymalowana (no, chyba, że zgarnęłam kredkę mojej siostry. Wtedy, ku niechęci dyrektorki, przychodziłam do szkoły pomalowana na pandę).

W liceum zgubiłam portfel. Nie miałam o tym pojęcia aż wieczorem, do drzwi zadzwonił postawny facet i oddał mi portfel. Byłam tak zaskoczona, że ledwie powiedziałam dziękuję (zaprosiłabym na kawę, ale byłam zbyt zszokowana. Jeżeli pan to czyta — naprawdę jestem wdzięczna!).

W tamtym tygodniu zgubiłam klucze. Jestem dzieckiem "z kluczem na szyi" i to była jedyna rzecz, której NIGDY nie zgubiłam. Bo zgubienie kluczy równało się z kilkugodzinnym wystawaniem pod klatką.

Postanowiłam ich szukać i dzięki temu przeszłam wszystkie etapy rozpaczania po stracie:

1. Zaprzeczenie

"Nie, ja wcale nie zgubiłam tych kluczy, ona muszą gdzieś tu być!"

Początkowo sprawdziłam wszystkie miejsca, w których zazwyczaj zostawiam klucze. Półka na książki, szafki, torebki... Później wszystkie miejsca mniej oczywiste — podłogi pod meblami, za szafkami, pralką. Pustka.

2. Bunt

"Dobrze, zgubiłam, ale muszą być gdzieś w domu. Chrzań się!"

Sprawdziłam wszystkie absurdalne miejsca: lodówka, zamrażalka, szafki z ubraniami, piwnica, pralka. Nie ma.

Pochodziłam po wszystkich pubach, w których byłam w ciągu ostatniego miesiąca i po wszystkich marketach. Zadzwoniłam do mpk. Nic.

3. Etap negocjacji

"Wymienisz zamki a ja oddam, znajdę sobie pracę"

4. Depresja

"Nie rozumiesz?! To jest moja osobista tragedia! To jest jak zgubienie słynnego obrazu! Jakby ci Picasso przepadł!"

Po takich i innych jękach wszyscy twierdzili zgodnie: "Zamknij się. Ludzie mają gorsze problemy".

5. Akceptacja

"No dobrze, mam trochę odłożone, wymienię, na razie jeden zamek."

Zrezygnowałam i zaczęłam przeglądać oferty. 

Całkiem zadowolona ze swojego wyboru ruszyłam dupsko sprzed komputera, wzięłam lżejszą kurtkę i... wypadły mi z niej klucze.

Akcja trwała łącznie trzy dni i wszyscy mieli mnie poważnie dosyć. Przeprosiłam ich kruchymi rogalikami z domowym budyniem waniliowym. A inne rogaliki z wanilią możecie znaleźć na blogach Mirabelki i Shinju.

PS Liczę na jakieś historie pokrzepiające, bo czuję się jak największa pierdoła na świecie.

Przepis na 16 rogalików

ciasto

220 g mąki pszennej

niecała łyżeczka proszku o pieczenia

100 g masła

4 łyżki cukru

1 jajko

3 łyżki śmietany 18%

Mąkę przesiać z proszkiem do miski, następnie przesiać na stolnicę. 

Masło pokroić na drobne kawałki i razem z cukrem dodać do mąki. Zarobić nożem (czyli rozdrabniać w mące).

Dodać jajko, dwie łyżki śmietany, wyrobić rękoma. Jeżeli ciasto będzie suche dodać śmietanę.

Uformować kulę, włożyć w folię i trzymać w lodówce.

krem budyniowy

300 ml mleka

50 g cukru pudru

3 żółtka

2 łyżki mąki ziemniaczanej

1/2 laski wanilii

Mleko zagotować w rondelku i odstawić.

Żółtka ubić z cukrem na puszystą masę. Ciągle ubijając dodać mąkę (stopniowo, najlepiej po łyżeczce), następnie cienką strużką (cały czas miksując!) wlać mleko.

Do masy wmieszać ziarenka z 1/2 laski wanilii.

Całość przelać do rondelka i gotować na najmniejszym ogniu, nieustannie mieszając. Zdjąć z ognia, kiedy masa będzie troszeczkę bardziej gęsta niż budyń.

robienie rogalików

Ciasto rozwałkować na grubość 1/4 cm. Wyciąć 8 kwadratów o boku 9 cm i przeciąć je po przekątnej.

Łyżeczkę budyniu położyć przy najdłuższym boku i zawinąć ciasto do wierzchołka. Uformować podkówkę. 

Piec w 180 C przez 20 minut.