Legumina czekoladowa. Dekadencka do przesady...

Wszystko zaczęło się od tego, że ja, Dobromiła, Emma, Eve, Maggie, Mirabelka, Malwinna i Siankoo skrzyknęłyśmy się na  wspólne gotowanie. Oczywiście, było kilka warunków: po pierwsze przepis musi pochodzić z książki kucharskiej (bo gotujemy do akcji Peli) i być z czekoladą ("Czekoladowy Weekend" w ten weekend!). Uparłam się na przedwojenną książkę Marii Disslowej.

I właśnie wtedy.

Poczułam się jak idealna pani domu.

Mój stan potrwał tylko kilkanaście godzin, ale lepsze to, niż nic.

Posprzątałam wieczorem w całym domu, położyłam się do łóżka, zapaliłam najbardziej śmierdząca świeczką w domu (i szybko zgasiłam, bo mój pokój zaczął mi się kojarzyć z toaletą w centrach handlowych), wzięłam do łóżka książkę kucharską i w końcu, prawie w ostatniej chwili wybrałam przepis.

Rano wstałam, założyłam najbardziej staromo... retro ciuchy, fartuszek i zaczęłam piec leguminę.

I wtedy się skończyło. Ostatnią chwilę mojej zajebistości widać na zdjęciu powyżej. 

Później weszłam do pokoju — fretka wykopała całą ziemię z mojej dużej jukki, strąciła też kilka doniczek z parapetu. Cała podłoga mogłaby być jej prywatną piaskownicą, ale ona nie skorzystała z okazji i beztrosko wybiegła porozpieprzać kwiatki w innych pokojach!

Ale, posprzątałam i poczułam się tak dobrze, że postanowiłam zrobić sobie test białej rękawiczki.

Niestety, jestem chujową panią domu. Zapomniałam o półce z książkami. Już nigdy nie posprzątam.

Powróćmy do książki! Dlaczego jest taka szczególna?

W „Jak gotować?” przeczytasz o staromodnych frytkach, pierwszych chipsach i o tym, co to tak naprawdę są budynie. Gdybyście w XIX wieku poprosili o budyń z pewnością moglibyście oczekiwać nie tylko mleka z mąką ziemniaczaną, ale także budyni mięsnych, marchwiowym i, moich ulubionych — z mózgów cielęcych.

A teraz przedstawiam Wam niesamowite hasło! Leguminy. To słodkie potrawy, w zależności od nastroju: naleśniki, budynie, suflety, kremy i puddingi. Powinnam pewnie napisać, że zrobiłam pudding, ale... czy to nie jest tysiąc razy piękniejsze słowo? :)

A oto jest oryginalny przepis, z którego korzystałam: 

Niestety, jest jedna poważna wada w przepisach kucharek sprzed epoki mikserów i piecyków elektronicznych. Upiec, znaczy napalić w piecu i wstawić do niego ciasto. Nie ma stopni Celsjusza, Fahrenheita czy innych centymetrów. Dlatego podaję przepis zainspirowany przepisem z książki, nie skopiowany.

Przepis na 2 porcje:

2 jajka (białka i żółtka osobno)

1/2 tabliczka czekolady

3 łyżki cukru

2 łyżki masła

1 płaska łyżka mąki pszennej

skórka i sok z 1/2 cytryny

kapka oleju

jako dodatek: lody o ulubionym smaku

Czekoladę rozpuścić z masłem i cukrem. Białka ubić na sztywną pianę.

Masę czekoladową zdjąć z ognia, lekko ostudzić, wymieszać z żółtkami, sokiem i skórką z cytryny.

Mąkę przesiać do białek, dodać do nich czekoladę i delikatnie wymieszać.

Małe naczynka do zapiekania posmarować wewnątrz odrobiną oleju i wlać do nich ciasto.

Zapiekać przez 15–20 minut w 170 C.

Podawać razem z ulubionymi lodami.